چرا بعضی از ستمگران و گنهکاران غرق نعمتند و مجازات نمی بینند؟

از آیات قرآن مجید فهمیده می شود که خداوند افراد گنهکار را در صورتی که زیاد آلوده ی گناه نشده باشند به وسیله ی زنگ های بیدار باش و عکس العمل های اعمالشان ،ویا گاهی به وسیله ی مجازاتهای متناسب با اعمال که از آنها سر زده است،بیدار می سازد وبه راه حق باز می گرداند.اینها کسانی هستند که هنوز شایستگی هدایت را دارندو مشمول لطف خداوند می باشندودر حقیقت مجازات وناراحتی های آنها،نعمتی برای آنها محسوب می شود،چنانکه در قرآن می خوانیم؛

«ظهرالفساد فی البر و البحر بما کسبت ایدی الناس لیذیقهم بعض الذی عملوالعلهم یرجعون»                                                                       سوره روم آیه 41

در خشکی ها ودریاها ،فساد و تباهی بر اثر اعمال مردم ، ظاهر شد تا خداوند نتیجه ی قسمتی از اعمال آنها رابه آنها بچشاند،شاید که ایشان برگردند

ولی آنها که در گناه وعصیان ،غرق شوند وطغیان ونافرمانی را به مرحله ی نهایی برسانند، خداوند آنها را به حال خود وا می گذارد و به اصطلاح به آنها میدان می دهد تا پشتشان از بار گناه سنگین شود و استحقاق حد اکثر مجازات را پیدا کنند. اینها کسانی هستند که همهی پل ها را در پشت سر خود ویران کرده اند، و راهی برای بازگشت نگذاشته اندو پرده ی حیا و شرم را دریده و لیاقت وشایستگی هدایت الهی را کاملاَ ازر دست داده اند.

آیه 187 سوره ی آل عمران، این معنی را تأکید کرده می فرماید:«گمان نکنند آنهایی که کافر شدند، مهلتی که به ایشان می دهیم برای آنها خوب است ،بلکه مهلت می دهیم تا به گناه وطغیان خود بیفزایند وبرای آنان عذاب خوار کننده است.»

در خطبه ای که بانوی شجاع اسلم حضرت زینب کبری (سلام الله علیها)در شام در برابر حکومت خودکامه ی جبّار، ایراد کرد ،استدلال به این آیه را در برابر یزید طغیانگر که از مصادیق روشن گنهکارغیر قابل بازگشت بود ، می خوانیم ،آنجا که می فرمایند:«تو امروز شادی می کنی و چنین می پنداری که چون فراخنای جهان را بر ما تنگ کرده ای و کرانه های آسمان را بر ما بسته ای و مارا همچون اسیران از این دیار به آن دیار می بری، نشانه ی قدرت تو است ، ویا در پیشگاه خدا قدرت و منزلتی داری وما را در درگاه اوراهی نیست ؟!اشتباه می کنی،این فرصت و آزادی را خداوند به خاطر این داده تا پشتت از بار گناه ، سنگین گردد و عذاب دردناک در انتظار توست...»

آیه ی فوق ضمناً به این سؤال که در ذهن بسیاری وجود دارد، پاسخ می گوید که چرا بعضی از ستمگران و گنهکاران و آلوده این همه  غرق نعمتند و مجازات نمی بینند؟

قرآن می فرماید:«این ها افراد غیر قابل اصلاحی هستند که طبق سنت آفرینش و اصل آزادی اراده واختیار ،به حال خود واگذاشته شده اند، تا به آخرین مرحله ی سقوط برسند و مستحق حد اکثر مجازات شوند.

به علاوه از بعضی آیات قرآن استفاده می شود که خداوند گاهی به اینگونه افراد ، نعمت فراوانی می دهد و هنگامی که غرق لذت و پیروزی و سرور شدند ناگهان همه چیز را از آنان می گیرد ،تا حداکثر شکنجه را در زندگی همین دنیا ببینند زیرا جدا شدن از چنین زندگی مرفهی ،بسیار ناراحت کننده است چنانکه می خوانیم ؛

«فلما نسوا ما ذکروا به فتحنا علیهم ابواب کل شیءحتی اذا فرحوا بما اوتوا اخذناهم بغتةفاذاهم مبلسون»                                                  ( سوره  انعام آیه  44)

هنگامی که پندهایی که به آنها داده شده بود ، فراموش کردند درهای هر خیری به روی آنان گشودیم تا شاد شوند، ناگهان هرآنچه داده بودیم از آنها باز گرفتیم ، لذا فوق العاده ناراحت وغمگین شدند.

در حقیقت اینگونه اشخاص ، همانند کسی هستند که از درختی ، ظالمانه بالا می روند ، هر قدر بالا تر می رود خوشحال تر می شود تا آن هنگام که به قله ی در خت می رسد ، ناگهان طوفانی می وزد و از آن بالا چنان سقوط می کند که تمام استخوان های او در هم می شکند.

منبع : کتاب یکصد وهشتاد پرسش و پاسخ  از آیت الله مکارم شیرازی