قراره اینجا حرفایی رو بزنم که شاید نتونسته باشم جای دیگه بزنم.

می خوام اینجا از مولام و امامم و وصی الله حضرت امیرالمؤمنین علی ابن ابی طالب علیه السلام بگم.از کسی که خودمونو شیعه اش می دونیم اما از سخنان گهر بار اون شیرخدا در زندگیمون بهره ای نبردیم و اطاعت نکردیم.وکتابی رو بهش مراجعه نکردیم که پر از سخنانی است که راه گشای ما و باعث هدایتمونه که صراط مستقیم رو گم نکنیم اونم تو این زمونه که هر لحظه غفلت باعث گمراهیمون میشه .

آره وقتی پیامبر مهربونیها حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم می خواست این دنیای فانی رو وداع بگه وبه معبود بپیونده،وصیتی به ما مسلمونها کرد که هممون خوب یادمونه اما کمتر بهش عمل کردیم؛

در بین شما دو چیز را به امانت می گذارم کتاب خدا (قرآن)و اهل بیتم،مادامی که به آنها چنگ زنید و تمسک جویید گمراه نمی شوید.

اما ما قرآن رو که هیچ اهل بیت رو هم کنار گذاشتیم .ادعا می کنیم مسلمونیم اما خداوکیلی چند بار سراغ قرآن رفتیم؟! چند بار به کتابای ائمه (علیهم السلام)-نهج البلاغه،صحیفه سجادیه ،رساله ی حقوق امام سجاد (علیه السلام) و...-رجوع کردیم؟!

کسی که میخواد گمراه نشه و صراط مستقیم رو گم نکنه اینجوریه؟!!

وقتی وارد یه جایی میشیم که راه رو بلد نیستیم اولین کاری که می کنیم اینه که یه نقشه می خریم و تا زمانی که توی اون مکان هستیم نقشه رو از خودمون دور نمی کنیم چون می ترسیم که گم بشیم.

حالا که ما توی زمانی هستیم که هر لحظه اش یه فتنه ی جدید از سوی منافقان و تمام کسانی که مخالف اسلام و انقلاب اسلامی ما هستن،نباید حتی یک لحظه از قرآن و عترت غفلت کنیم.باید با اونها انس بگیریم .

اگه تا حالا اینجوری نبودیم ،بیایید به خدای خودمون یه قول بدیم که از این لحظه به بعد می خوایم از صفر شروع کنیم ؛

از این لحظه روزی یک صفحه(یک آیه یا بیشتر ،هرکس بنا بر همت و توانایی خودش)از قرآن و برای شروع یک صفحه از نهج البلاغه رو بخونیم وروش فکر کنیم.

یا علی!